Tuesday, July 30, 2013

διακοπές

Τουρισμό θέλουμε, αλλά φερόμαστε σαν να μην θέλουμε να βλέπουμε τουρίστα, ούτε ξένο ούτε και Έλληνα φυσικά. Ψάχνουμε ενόχους, ακούμε με ενδιαφέρον ευφάνταστες δολοπλοκίες ξένων κέντρων, σκοτεινών, που θέλουν το κακό της χώρας μας και του λαού μας, αλλά αδυνατούμε να αντιληφθούμε πως οι εχθροί της πατρίδας μας είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Μετά από 4 μέρες διακοπών, με έπιασε ο οίστρος. Έχω πολλά να πω και να γράψω, κι ενώ κοιμόμουνα έπιασε φωτιά το μυαλό μου, πάρα πολλές σκέψεις και ιδέες όλες μαζί... Ξύπνησα μέσα στην νύχτα και το πληκτρολόγιο είναι η μόνη διέξοδος.

Από μακριά ακούγεται μια παρέα που τραγουδάει «φυλαχτό να την φυλάει, και ας μην με αγαπάει»... Ανάκατοι ήχοι μιας κιθάρας με τον φλοίσβο της θάλασσας, μια ήσυχη βραδιά. Αυτή είναι μια εικόνα που θα έπρεπε να προβάλλεται με κάθε τρόπο, κι όχι αυτή που έχουμε συνηθίσει και αποδεχτεί να προβάλλουμε. Μια παρέα στην παραλία που διασκεδάζει. Μας δείχνουν τον έναν πάνω στον άλλον σε πλαζ της Μυκόνου, μεθυσμένοι οι περισσότεροι από το πρωί, σε διαγωνισμό ποιός είναι πιο ξέκωλος από τον άλλον. Αμερικανιές τύπου hangover.

Οι διακοπές ξεκίνησαν με καθυστέρηση μιάμισης ώρας, αφού στήθηκα στην ουρά στο Καλαμάκι για να πάρω απόπλου. Μιάμιση ώρα περιμένανε και όσοι άλλοι Έλληνες ή ξένοι τουρίστες ξεκίνησαν το ταξίδι τους Σάββατο πρωί 27/7/2013 με ιστιοπλοϊκό σκάφος.

Έχασα κι άλλη μιάμιση ώρα περιμένοντας να επισκευαστεί το συντηρημένο ψυγείο του σκάφους. Ως προς το επίπεδο συντήρησης, εξοπλισμού και προσφερόμενων υπηρεσιών στα τουριστικά επαγγελματικά σκάφη, θα το κουβεντιάσουμε παρακάτω, εγώ θα τα γράφω κι εσείς θα τα ακούτε, ένας πραγματικός διάλογος, τέτοιους διαλόγους έχουμε εκπαιδευτεί να κάνουμε, μόνο να μιλάμε θέλουμε κι όχι να ακούμε, να διακόψουμε τον άλλον ότι κι αν λέει να πούμε εμείς το δικό μας, τι σημασία είχε τι έλεγε ο άλλος... Διάλογος τρελού λοιπόν, άλλωστε αυτό είναι το concept, ότι του φανεί του Λωλοστεφανή! Εσείς μόκο. Σε δικιά σας παραλία με δικό σας κουβαδάκι. Εδώ παίζω εγώ.

Για να μπείτε στο πνεύμα όσοι ενδιαφέρεστε και συνεχίζετε να διαβάζετε, ταξιδεύω με την γυναίκα και τα 2 παιδιά μου, καθώς και με τον σκύλο μου. Ταξιδεύω με ένα ιστιοπλοϊκό επαγγελματικό σκάφος και έχω τραβήξει για Κυκλάδες. Μέχρι τον απόπλου δεν είχα αποφασίσει που ακριβώς θα πάμε, βλέποντας και κάνοντας. Ο σκύλος είναι 14 μηνών θηλυκό ροτβάηλερ, το εκπαιδεύω μόνος μου πέραν της βασικής υπακοής, την δουλεύω την Εύα στην επαναφορά πραγμάτων (προς το παρόν), την αναζήτηση τους, την επικοινωνία μας για να μάθει τι θέλω και πως το θέλω... Ο στόχος μου είναι να γίνει σκύλος διάσωσης, και μάλιστα με ικανότητες υγρής διάσωσης κατά προτίμηση.

Απόψε στ ακρογυλάλι θα την βρούμε, θα πιούμε όλες τις μπύρες αγγαλιά, απόψε λέω να μην κοιμηθούμε, να πάμε κατ ευθείαν στην δουλειά... Αυτό τραγουδάει τώρα η παρέα στην άμμο. Η φωτιά λείπει, καλώς βέβαια, γιατί είναι παράνομη τώρα πια. Προχθές καιγότανε η Σέριφος, λίγα μίλια πιο πάνω.

Θέλω να μάθει να ζει ο σκύλος στο σκάφος, να μην φοβάται την θάλασσα, να βουτάει από το σκάφος και από το φουσκωτό, να φέρνει πράγματα (αρχικά), και μετά θα προχωρήσουμε ελπίζω, με την βοήθεια και την καθοδήγηση πιο ειδικων από εμένα. Έκανα αίτηση πριν 10 μέρες να γίνω εθελοντής στο Ελληνικό Κέντρο Διάσωσης, αλλά... απάντηση δεν πήρα. Ποιός ξέρει, μπορεί να τους έχει χτυπήσει η κρίση και να μην έχουν κανέναν να απαντάει ούτε τα emails. Θα το ψάξω περισσότερο όταν γυρίσουμε, αν γυρίσουμε ποτέ.

Η περίοδος της οικονομικής κρίσης, είναι περίοδος αναδουλειάς. Όπως και να το κάνουμε, έχουν μειωθεί οι δουλειές που είχα, που είχαμε όλοι, φυσικά και τα έσοδα είναι ανάμνηση παλιά... Τι να κτίσεις όταν όλα γύρω γκρεμίζονται? Χάνεις έσοδα, κερδίζεις όμως χρόνο. Το πολυτιμότερο αγαθό ο χρόνος. Χρόνο για γυμναστική, χρόνο για γράψιμο, χρόνο για να κάνεις πράγματα που σε ικανοποιούν, πράγματα για σένα αλλά και για τους άλλους, τους κοντινούς αλλά και τους πιο μακρινούς. Χρόνος και για διακοπές. Οι διακοπές με ιστιοπλοϊκό σκάφος, είναι σαν διακοπές ελεύθερου κάμπινγκ, απλώς είναι μέσα στην θάλασσα κι όχι στην παραλία. Ε και ο εξοπλισμός είναι ακριβότερος, παλιότερα είχαμε δουλειά και τα καταφέραμε...

Στην πλεύση προς τις Κυκλάδες, ξεκινήσαμε το Σάββατο κάνοντας πολύ ωραία πλεύση με ένα βοριαδάκι 4-5 μποφόρ. Στο Σούνιο έφτανε τα έξη. Ο σκύλος άμαθος από θάλασσα και από σκάφη, άρχισε να αγανακτεί από την κλίση του σκάφους και τα κύμματα, τα παιδιά (12 και 14 χρονών) άρχισαν τις γνωστές ερωτήσεις κάθε πέντε δέκα λεπτά, πότε φτάνουμε μπαμπά? Επί 3 ώρες τους απαντούσα το ίδιο: Σε μια ώρα το πολύ φτάνουμε!!!

Αποφάσισα στο ύψος του Σούνιου να πάμε Κύθνο, Λουτρά.  Ήταν πιο κοντά. Αποφάσισα επίσης να μείνουμε εκεί 1-2 μέρες, να εξοικειώσω το σκυλί με την θάλασσα και το σκάφος. Λίγη ώρα πριν φτάσουμε στο λιμάνι, έριξε κι έναν εμετό το κακόμοιρο το σκυλί. Δεν θέλω να βλέπει σκάφος και να ξερνοβολάει, πρέπει να το κάνω να αγαπήσει το σκάφος και την κίνηση στο νερό.

Μετά από 8 ώρες σχεδόν ταξίδι, αφού έχουμε κοπανιστεί αρκετά, οι Σπηλιάδες κάτω από την Τζιά έφταναν πάνω από 35 μίλια αέρα, το κύμα είχε στρωθεί για τα καλά, κατάπριμα στο κατέβασμα προς τα Λουτρά, το σκάφος πάει σαν ρωμαϊκή γαλέρα, και το σκυλί παραγουλίζεται σαν το χταπόδι. Πάμε με μηχανή εδώ και κάμποση ώρα, έχω κουραστεί και δεν είμαστε για δύσκολες πλεύσεις... Εμείς ξέρουμε που να σταθούμε και πως να προσαρμοστούμε στην κίνηση του σκάφους στα κύμματα, τα παιδιά μου είναι από μωρά στην θάλασσα, βαριούνται και περιμένουν να φτάσουμε να ξεκινήσουν και αυτά τις διακοπές τους...

Έχει θέση στο λιμάνι, παράξενο για τέτοια εποχή, Σάββατο βράδυ. Ρίχνω άγγυρα, φυσάει, πιάνω στην δέστρα το προσήνεμο σκοινί, η γυναίκα μου στην άγγυρα παίρνει τα μπόσικα της αλυσίδας, παίρνει, παίρνει, παίρνει... Η άγκυρα ήρθε πάνω στο σκάφος, έχει διπλώσει σε ένα κλειδί και έχει γίνει σαν γάμα με την αλυσίδα. Με πρόσω και το τιμόνι ευθεία, κρατάω το σκάφος μέχρι να ξεμπλοκάρει την άγγυρα η γυναίκα μου, να πάμε να την ξαναρίξουμε. Φυσάει 25 μίλια αέρα μέσα στο λιμάνι, μου έρχεται ο αέρας από δεξιά. Δεξιά και λίγο πίσω. Δένουμε με την δεύτερη προσπάθεια. Χωρίς την γυναίκα μου σαν μούτσο, ναύτη, μαγείρισα, επισκευαστή ζημιών και συντηρητή όποτε χρειαστεί, θα ήταν πολύ πιο δύσκολη η ζωή μου στο σκάφος.

Δεν προλαβαίνω να δέσω, εμφανίζεται μια τύπισα και μας «πετάει» ένα χαρτί. Συμπληρώστε το και ελάτε αμέσως στο γραφείο της μαρίνας!!! Ούτε καλώς ήρθατε στο νησί μας, ούτε εάν πνιγήκαμε, εάν είμαστε καλά, εάν χρειαζόμαστε κάτι...

Από την άλλη, ποιά μαρίνα? Αμάν λέω, θα χρεώνουν για μαρίνα αυτό το λιμανάκι της κακιάς ώρας, γι αυτό είναι άδεια Σαββάτο βράδυ, 27 Ιουλίου. Ένα καταφύγιο χωρίς τουαλέτα, χωρίς ντους, χωρίς ρεμέντζα, χωρίς καμία παροχή. Άκου μαρίνα!!!

Τελικά στο γραφείο της «μαρίνας» η κοπέλα αποδείχτηκε πιο ευγενική, λιμενικά τέλη μάζευε, πληρώσαμε όπως οφείλαμε άλλωστε... Το παληκάρι που βοηθούσε στο δέσε λύσε, εξυπηρετικό και ευγενικό. Βοήθησε πολύ κόσμο, έψαχνε να βρει χώρο να μπει κι άλλος ένας, βρήκε λύσεις για να εξυπηρετήσει τος τουρίστες. Μπράβο του...

Γιατί να είναι άδειο το λιμάνι? Ένεκα η κρίση προφανώς.
Και τα 17 εκατομμύρια τουρίστες? Και η μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση που θα φέρει περισσότερους τουρίστες???

Στα Λουτρά της Κύθνου χρεώνουν 2,30 ευρώ το σουβλάκι, που λυπάσαι τον σκύλο και δεν του το πετάς, τέτοιο χάλι. 7,00 ευρώ η σαλάτα η χωριάτικη με μισή ντομάτα στο πιάτο, λίγο κρεμύδι και λίγη κάπαρη. Ο άλλος που περιμένει με το τουφέκι να σε ληστέψει πουλώντας σου ότι πιο αηδία όσο πιο ακριβό, έναν μήνα θα δουλέψει και θέλει να ζήσει άλλους 11, η πιθανότητα να έχει καλή ποιότητα και καλές τιμές για να έχει 6 και 8 μήνες δουλειά από τουρισμό, δεν του περνάει από το μυαλό του. Χρόνια τώρα, το μοντέλο ήταν άρπαξε κι εσύ, μπορείς. Για τα 2,30 ευρώ το σουβλάκι, φταίει ο ΦΠΑ και εάν μειωθεί θα αναπτυχθεί ο τουρισμός μας? Δώσαμε για 3 παγωτά 8,00 ευρώ. Τι να πώ... 14 ευρώ  για 6 σουβλάκια!!! Στην Νέα Σμύρνη θα έδινα 4,50 ευρώ για ίδια ποσότητα υπέροχου παγωτού και 9,00 ευρώ για σουβλάκια που θα γλύφαμε τα δάχτυλα μας...

Ένα μίνι μάρκετ στην περιοχή, ο τύπος ότι πιο αγενής μπορεί κάποιος να φανταστεί. Όταν τον σχολιάζαμε σε κάποιους, μας είπαν πως... ήταν παλιά κοινοτάρχης αλλά δεν τον ψήφισαν και έχασε την πολιτική του θέση, το αξίωμα, και από τότε κάκιωσε με τον κόσμο. Οι τιμές του? Διπλάσιες από Αθήνα.

Κάτστε τώρα μακάκες να βλέπετε άδειο το νησί σας. Κάποτε βούλιαζε ο τόπος στα Λουτρά. Είχα 9 χρόνια να έρθω, τότε βούλιαζε ο τόπος από κόσμο. Εμείς έχουμε εφόδια από Αθήνα, τις πρώτες μέρες προτιμάμε σπιτικό φαγητό μαγειρεμένο στο σκάφος. Αν οι τιμές ήταν προσιτές, θα πηγαίναμε για μεζέδες δίπλα στο κύμα και τσιπουράκια. Τώρα δεν περισσεύουν για να τα πετάω σε κλέφτες και χαραμοφάηδες...

Η Εύα στην παραλία, την Κυριακή το πρωί, όταν ακούμπησε το νερό ήταν σαν να την χτύπησε ρεύμα. Τινάχτηκε και οπισθοχώρησε πανικόβλητη. Πήγα πολύ πρωί στην παραλία καλούτσικη ήταν, 10 λεπτά περπάτημα από το λιμάνι. Καθαρή, καθαρά νερά, με τα αλμυρίκια της, με τις σκιές της.

Μέχρι το βράδυ της Κυριακής, κατάφερα να της πετάω το μπαλάκι και να βρέχει τα πόδια της στο νερό χωρίς να φοβάται. Έκανα και λίγο τρέξιμο, 5 χιλιόμετρα με έναν φίλο, στον δρόμο προς την χώρα. Ανηφόρα το μισό, με ούριο άνεμο, κατηφόρα η επιστροφή με κόντρα. Λίγο λιγότερο από 28 λεπτά το κάναμε.

Την Δευτέρα είχε 6άρια, στις σπηλάδες ακόμα πιο πολύ, πάνω που το σκυλί ηρέμησε και άρχισε να παίζει με το νερό και την θάλασσα, μην το τρομάξω πάλι. Αποφάσισα να μην φύγουμε από τα Λοτρά. Το απόγευμα ήδη κολυμπούσε ο σκύλος, η μανία της με την μπάλα έκανε το θαύμα της. Και πολλή υπομονή κι επιμονή. Πόντο πόντο το πήγα. Δικαιώθηκα να μείνω και να μην ζορίσω το σκυλί.

Τρίτη πρωί αποπλεύσαμε για Σίφνο. Βαθύ. Ξεκινήσαμε με 4 και πολύ γρήγορα προς τα 5 μποφόρ. Στον δρόμο ανέβηκε σταθερά στα 5, και δίπλα στην Σίφνο είχαμε πολύ δυνατές σπηλιάδες και πάλι. Έχω κατεβάσει τα πανιά και πάω με μηχανή, μην ζορίσω τα πράγματα τώρα που χαλαρώσαμε... Το σκυλί δεν έχει ακόμα συνηθίσει να στέκεται όταν το σκάφος έχει κλίση. Έχει καταλάβει πως εάν στριμωχτεί δίπλα στο ψυγείο, σταθεροποιείται καλύτερα, αλλά... θέλει να κάθεται δίπλα μου, κι όχι εκεί που την βολεύει.

Στο Βαθύ της Σίφνου αρκεί ένα μεγάλο ταχύπλοο κάποιου «φουκαρά» φοροφυγά που το έχει με ξένη σημαία, για να μην μπορεί να δέσει άλλο σκάφος στον ντόκο. Έχει απλώσει 2 φουσκωτά από δεξιά και αριστερά, 2 φίλοι του από δίπλα, πιο φτωχομπινέδες αυτοί με πιο μικρά ταχύπλοα, αυτοί δεν πρόκειται να κουνήσουν από εδώ όλο το καλοκαίρι, ούτε λιμεναρχείο θα τους ελέγξει, ούτε πετρέλαια να καίνε... Σάμπως εάν τους έλεγχε λιμενικός, θα ήξερε τι να ελέγξει? Του ΣΔΟΕ είναι ο λιμενόμπατσος? Τι να λέμε τώρα... Το πολύ να τους ζητήσει λιμενικά τέλη.

Αρόδο λοιπόν, ευκαιρία να μάθει η Εύα να μπαίνει στο φουσκωτό να την βάλουμε έξω. Περίμενα να πέσει ο αέρας πρώτα. Μας πήρε 15 λεπτά να την πείσουμε να μπεί, τραβηχτή μπήκε, δεν πειθότανε. Στο τέλος της άρεσε πολύ.

Θάθελα να καθόμουν περισσότερο εδώ, αλλά από αύριο το μεσημέρι θα έχει πάλι εξάρια, τι να κάνω εδώ στην μέση του κόλπου να κοπανιέμαι? Εδώ στον κόλπο εχει πιο πολύ αέρα παρά έξω... Θα τραβήξω για Μήλο.  Να κάτσω σε καλό λιμάνι, με ρεμέντζα, με πολλά μαγαζιά και ελπίζω καλό φαγητό και καλές τιμές. Θα δείξει. Παλιότερα είχα βρει καλά μαγαζιά στην Μήλο.


Θέλεις τουρισμό? Πρέπει πρώτα να βελτιώσεις αυτά που προσφέρεις, να κάνεις καλές τιμές, και ο τουρισμός θα έρθει.

Δεν είναι δυνατόν κάποτε οι τουρίστες που νοικιάζανε τα σκάφη μας να ερχόντουσαν από Μάρτη, τον Απρίλη τα σκάφη δουλεύανε καλά, και από Μάη ξεσκιζόντουσαν, και τώρα τέλος Ιουλίου να έχουμε τέτοια εικόνα. Με γραφειοκρατία που τσακίζει τους τουρίστες κατ αρχάς, με μηδέν αστυνόμευση και αξιολόγηση υπηρεσιών, με νοοτροπίες αρπαχτής χρόνια τώρα, όλοι θέλουμε να εφαρμόσουν τους νόμους οι άλλοι κι εμείς να είμαστε οι έξυπνοι που θα δουλέψουμε λιγότερο και θα κονομησουμε τα πιο πολλά, έτσι καταντήσαμε στα χάλια μας σήμερα.  

Εάν δεν είχα δει με τα μάτια μου, στην Αγγλία μέσα στον χειμώνα, κάθε σαββατοκύριακο να γεμίζει η γκρίζα θάλασσα πανιά, κάτω από τον γκρι ουρανό, δεν θα το πίστευα. Όμως εμείς περιμένουμε τον Ιούλιο και τον Αύγουστο να κάνουμε ιστιοπλοϊα, ή να νοικιάσουμε τα σκάφη μας σε τουρίστες.

Στην Μήλο δεν πατούσε άνθρωπος παλιότερα. Κι όμως τα σκάφη που την έκαναν ξακουστή σε όλο τον κόσμο, έκαναν προσβάσιμες της παραλίες και της ομορφιές της,  τα σκάφη αυτά τα πολεμάνε χρόνια τώρα... Πονεμένη ιστορία, έχει καταλήξει και στα δικαστήρια.

Δεν βγαίνει άκρη. Ένα κουβάρι είναι όλα. Αχταρμάς και στο μυαλό μου. Έχω ιδέα για μια καινούργια δουλειά. Δεν θα την κάνω, αλλά είναι καλή ιδέα. Δεν θα την πω, γιατί εάν θελήσω να την κάνω, δεν θέλω να μου την «φάτε» εσείς την ιδέα και να με προλάβετε...

Όταν ηρεμεί το μυαλό, βγαίνει από την καθημερινότητα και το κυνηγητό τον υποχρεώσεων, τότε χαλαρώνει και κατεβάζει νέες ιδέες. Το δικό μου τουλάχιστον έτσι λειτουργεί.

Τρεισήμιση το βράδυ πήγε, ησύχασε από ώρα και η παρέα με την κιθάρα, σκότωσα κι ένα κουνούπι μόλις τώρα. Καληνύχτα.