Το πλοίο με τα ανταλλακτικά θα
έφτανε εχθές το βράδυ γύρω στις 11 και μισή το βράδυ. Λίγο η κούραση από το
πρωί, λίγο οι μπύρες με τα σουβλάκια που φάγαμε νωρίτερα, λίγο το τρέξιμο που
έριξα λίγο πιο πριν, τα μάτια μου έκλειναν και με το ζόρι σύρθηκα στον ντόκο
για να περιμένω...
Μέχρι τις 12 και, περιμέναμε ένα
φως, έναν ήχο, κάτι που θα μας έστελνε μια ώρα αρχύτερα για ύπνο. Τελικά με πήρε
ο ύπνος περιμένοντας. Η γυναίκα μου άντεξε, και με ξύπνησε στην 1 παρά 10, την
ώρα που έφτασε τελικά το καράβι.
Ακόμα περιμένω τον ψυκτικό, να
βρει χρόνο να περάσει από το σκάφος. Είναι απόγευμα τώρα. Πότε θα αποκτήσω ψυγείο καθώς πρέπει?
Η Μήλος αν μη τι άλλο, είναι πολύ
πιο οργανωμένη και ικανή να υποδεχτί τουρίστες. Έχει πολλές επιλογές που να
φας, πολλές επιλογές για γλυκό-παγωτό, μαγαζιά, μπαράκια για όσους
ενδιαφέρονται, γενικά είναι ένα ζωντανό τουριστικό μέρος. Έχει υπέροχες παραλίες, τις οποίες έχουν αναλάβει τα τουριστικά σκάφη να τις κάνουν προσβάσιμες και επισκέψιμες στον πολύ κόσμο. Θεωρώ πως έχουν προσφέρει τα μέγιστα στο να βρίσκουν ενδιαφέροντα οι επισκέπτες του νησιού.
Το μεσημέρι πήγα κι έναν γυρο του
νησιού με το αυτοκίνητο ενός φίλου. Επισκέφτηκα έναν αρχαιλογικό χώρο, έναν
οικισμό από το 2 χιλιάδες προ Χριστού. Δεν μου άρεσε. Δεν με εντυπωσιάσαν οι σκόρπιες
πέτρες που είδα.
Πήγα στο Σαρακίνικο, ένα φοβερό
γεωλολογικό φαινόμενο, μια χαράδρα που καταλήγει σε μια φοβερή παραλία, που
δυστυχώς είχε κύματα λόγω του βοριά, συνήθως έτσι φυσάει όλο το καλοκαίρι.
Πήγα και στην Πολλώνια, Απολλωνία
λογικά θα έπρεπε να λέγεται αλλά κατέληξε Πολλώνια. Όμορφο και γραφικό
λιμανάκι.
Είχαμε και τον σκύλο μαζί, δεν
είναι εύκολο να επισκέπτεσαι μουσεία και άλλους χώρους με έναν σκύλο, ιδίως
μέσα στην ζέστη. Δεν μπορείς να τον αφήσεις στο αμάξι, θα σκάσει το έρμο. Στο
σκάφος η Εύα δεν κάθεται, θέλει να ακολουθήσει... Θα γίνει μαλακία, εκτός κι αν
είχα ατσαλόσυρμα να την δέσω.
Εχθές έτρεξα 5 χιλιόμετρα στον
κόλπο του Αδάμαντα, μέσα στην ζέστη, έκανα 27’44’. Pas mal που
λένε και οι Γάλλοι, εκτός από το c’est la vie...
Ξεκούραση σήμερα, και προσπάθεια
να βρούμε ισορροπίες. Δεν είναι εύκολο. Το πρόβλημα είναι πως στην
καθημερινότητα μας, είμαστε στο τρέξιμο, να προλάβουμε το ένα, να κάνουμε το
άλλο, να μην ξεχάσουμε το τρίτο. Ένα σπίτι με παιδιά, έχει πολλές φροντίδες.
Προσπαθείς να τους προσφέρεις όσα μπορείς, και χάνεις την ουσία: Δεν μιλάμε,
δεν επικοινωνούμε. Και αυτό φαίνεται στις διακοπές, γιατί είμαστε μαζί όλη μέρα.
Γινόμαστε ξένοι ζώντας στο ίδιο σπίτι. Σιγά σιγά, μέρα με την μέρα. Οι διακοπές
είναι μια ευκαιρία να βρούμε όσα χάνουμε καθημερινά, ή απλώς να παραστήσουμε
ότι δεν τρέχει τίποτα, όσο και να κρατήσουν οι διακοπές, σύντομα θα γυρίσουμε
στι καθημερινές μας συνήθειες. Επέλεξα να μην κάνω υπομονή, αλλά να διεκδικήσω
αυτό που θεωρώ ότι μου αξίζει, να έχω πραγματική σχέση και πραγματική
επικοινωνία με τα παιδιά μου, όσα μου απέμειναν... Ομφαλοσκόπηση λοιπόν σήμερα.
Καλό μήνα. 10 λεπτά κύρηγμα που
κράτησε κάμποσες ώρες.
